Zielonego pojęcia nie wiem

Mam czasem tak, że bum! spada na mnie COŚ. Niby nic nowego, żyję z tym od dłuższego już czasu, a czuję się, jakby mnie ktoś w twarz trzasnął. I myślę sobie: „O Boże! Gdzie zrobiłam błąd? Kiedy to się zaczęło? Czy da się to cofnąć?!” Zielonego pojęcia nie wiem. Nie wiem jak to się stało, ale znów zaskoczyła mnie dorosłość. 

Przygotowując na laptopie kolejny już projekt na zajęcia, dziwnym zrządzeniem losu wylądowałam w folderze „zdjęcia”. Mam ich cały ogrom. Jedne sprzed miesiąca, inne sprzed dziesięciu lat. Posegregowane latami i wydarzeniami (wydarzyło się to w pewien letni weekend i do dziś pamiętam ból spowodowany ilością obrazów do przejrzenia). W oczywistej dla każdego studenta konsekwencji odłożyłam projekt na bok i zajęłam się przeglądaniem zdjęć.

I zatęskniłam.

Nawet nie za tym co było. To piękne chwile i dobre wspomnienia, które przechowuję w głowie i na komputerze.

Zatęskniłam za sobą z tamtego okresu. Za swoją spontanicznością, świeżością, ciekawością i zachwytem nad tym, co mnie otacza. W swoich starych zdjęciach widziałam to, jak inaczej patrzyłam na świat. Nieco naiwnie, lecz pełna dobrych chęci i nadziei. Dostrzegałam to, czego inni nie widzieli lub co nie robiło na innych wrażenia. 

I to nie tak, że nie lubię siebie teraz. Ale akurat tą spontaniczność i jednoczesną umiejętność zatrzymania się na chwilę zawsze w sobie szczególnie lubiłam. Dobrze mi z nimi było. A teraz miesiące mijają tak, że ledwo je zauważam, pory roku zmieniają się niepostrzeżenie. Nim nacieszę się latem – kończy się, nim uchwycę koloryt jesieni – znika. Budzę się chwilę za późno. Wciąż za tym gonię, wciąż mnie do tego ciągnie i wciąż nie odnajduję na to czasu.

No i w końcu - kiedyś robiłam znacznie, znacznie więcej zdjęć. Choć nadal bardzo lubię je robić. A jednak robię tak rzadko. Sama przed sobą naiwnie tłumaczę się brakiem czasu. To znaczy, oczywiście, nie mam go kompletnie. Ale mimo to znajduję czas na rzeczy dla mnie ważne. Więc dlaczego nie na to? Dlaczego wkurzam się na M. gdy się ze mnie śmieje lub po prostu mi wytyka, że nic z tym nie robię?

No przecież dlatego, że łatwiej się obrazić na niego niż przyznać przed sobą samą. Bo nikt mnie przed sobą nie rozgrzeszy, nie poklepie po ramieniu tłumacząc i wybaczając. Jestem dla siebie najsurowszym sędzią, nic więc dziwnego, że czasami uciekam przed wymiarem sprawiedliwości i wyrokiem skazującym.

Moi marzeniem jest zatrzymać się na chwilę. I mieć wtedy w ręce aparat. Spojrzeć znów na świat tak, jak patrzyłam wtedy. Oddać się radości podziwiania świata i uwieczniania tego piękna w obiektywie. Wydaje się proste, ale ta przeklęta dorosłość i przytłoczenie obowiązkami wciąż mi w tym przeszkadza.