Ale na litość boską!, nie oznacza to, że wszystkie te stwory, czające się tuż za moim oknem, mają pozwolenie na bezkarne łażenie/ fruwanie po moim pokoju. Skutecznie walczę więc z tymi hultajami.
W ten oto sposób stałam się posiadaczką całkiem nowej mozaiki na podłodze - obok kłaków włosów, które czasem wyglądają jak pająki, moją podłogę zdobią martwe, zdecydowanie rozczłonkowane i rozmazane ciałka różnych groźnych stworzeń. W kolekcji mam: dwa komary (duże!), konika polnego, trzy ćmy i pająka (tym razem prawdziwego).
Każda śmierć okupiona była cierpieniem. Moim oczywiście. Musiałam bowiem wziąć buta (obowiązkowo nie swojego, lecz innych domowników) i niczym żołnierz na wyniszczającej wojnie, walczyłam, bo: mój jest ten kawałek podłogi!
I ściany i lampa też.
Jednak wojna ta jest zbyt wyczerpująca, by zabrać z pola bitwy ciała wrogów. Dlatego też czekam aż same się rozłożą. Czy coś.
A póki co zwyczajnie je przeskakuję.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz